Nieuwsgierig naar de boeken van Chimamanda Ngozi Adichie keek ik op Goodreads welke de hoogste waardering had, want hey, het leven is kort en dan kun je maar beter met de topper beginnen. Tot mijn verrassing scoorden er minstens vijf boven de vier sterren, dus moest ik er toch maar lukraak eentje uitkiezen. Het werd Half of a Yellow Sun.
Dit boek, in 2013 verfilmd, beschrijft de levens van twee rijke zussen, hun geliefden en een inwonende dienstbode ten tijde van de Biafra-oorlog eind jaren zestig. Het schetst een beeld van de samenleving in die tijd, met de enorme klassenverschillen, de etnische spanningen en de verhouding met Groot-Brittannië, waar Nigeria in 1960 onafhankelijk van werd.
Wat Adichie wat mij betreft briljant doet is je in het leven van de personages zuigen. Zelden heeft een boek me zo in z’n greep gehad. Ook overdag, als ik pas ’s avonds verder ging lezen, waren de hoofdpersonen in mijn gedachten. En zelfs nu ik het boek uit heb blijven ze nog wel even. Dat is bijzonder knap gedaan, ik heb dat normaal nooit, ook niet bij bijv. ’t Hooge Nest, waar ik toch erg van onder de indruk was.
Eén van de recensies op Goodreads spreekt van ‘een soap opera’, en die woorden zijn ook in mij opgekomen tijdens het lezen. Ik vond dat niet storend en denk dat het zelfs mede de kracht is van het boek. Met al hun tekortkomingen zijn de hoofdpersonen diep menselijk, en dit maakt voor de lezer invoelbaar wat de gruwelijkheden van een oorlog met mensen doen.