Blog

Changer: méthode

Édouard Louis kennen we van zijn scherpe woorden in allerlei interviews, maar ik had nog nooit wat van hem gelezen. Vorig jaar zag ik in de Arnhemse schouwburg ‘Wie heeft mijn vader vermoord?’, een heftige aanklacht die nog nieuwsgieriger maakte naar zijn werk.

Tot nu toe zijn al zijn boeken autobiografisch en hebben als hoofdthema het opgroeien in de lagere klasse in een klein dorp in Noord-Frankrijk. In ‘Changer: méthode’ vertelt de auteur hoe hij zich hieraan heeft ontworsteld, door eerst in de ‘grote’ stad Amiens naar de middelbare school te gaan, vervolgens toegelaten te worden tot de École Normale Supérieure in Parijs en uiteindelijk een gevierd schrijver te worden. Hoe boek beschrijft hoe planmatig en gedreven, geobsedeerd zelfs, hij te werk ging: dit project -van levensbelang- moest slagen. We zien hem voor de spiegel oefenen op een minder volkse lach, als een bezetene zijn leesachterstand inhalen, vriendschappen aangaan met mensen die hem verder kunnen helpen.

Naast een registratie van dit proces is het vooral ook een reflectie, op zichzelf en zijn drijfveren (“heb ik hem gebruikt?”), en op de klassenmaatschappij. Vaak pijnlijk en steeds indrukwekkend. Een voorbeeld:

Het boek is ook een verslag van een ontwikkeling. De hoofdpersoon wil in het begin niets van zijn oude milieu weten en idealiseert de hogere klasse. Langzaamaan komt er meer begrip voor zijn vroegere omgeving en komen er barsten in het ideaalbeeld:

Het is een boeiend boek. Er zit heel veel in. Bij tijd en wijle zou je die jongen – en z’n ouders- in je armen willen nemen. Op andere momenten is het meer een verslag en lees je het met wat afstand.

Tussen de fictie die ik meestal lees was dit boek een vreemde eend. Heel andere stijl. Maar echt de moeite waard.

How to pass Dele B2

Last May, I took the Dele B2 exam in Utrecht (Netherlands) and in August (these things take a while) I learned that I had passed. To achieve this goal, I had of course been learning Spanish for quite some time. Also, I had prepared specifically for the exam with the help of some websites. This has helped me a lot. Knowing what to expect at the exam is very useful. For example, I had experienced beforehand that it’s not wise to try and read the answers to the multiple choice questions for the comprensión auditiva while listening to the audio. Semi-listening may work for me in Dutch, but in Spanish I need to concentrate on the audio 100% and read the answers before (preferably) or afterwards. You don’t want to find that out during the exam.

To be of help to future students who’d like to pass the Dele B2, I’m writing this blog.

I had been learning Spanish for years, using some of these resources (page is in Dutch) and, realizing that talking was my weakest skill, I took a group conversation course. Some of the other participants mentioned that they were going to do the B2 exam. I had never thought of this, but figured it would help me study more seriously if I set myself such a goal. So in January (New Year’s Resolution) I registered for the exam.

To prepare, I started googling and found, among others, this amusing blog with advice on how to prepare for the exam. I didn’t quite use her method, but I definitely like her style. One thing I did adopt from her was reading books in Spanish. I had been hesitant to do that, but after reading her blog I thought let’s just jump in. I’ve also, like this woman, listened to a massive amount of podcasts and I’m sure this has been very helpful.

I also decided to do this preparation course and this was also very useful, if only because it’s completely in Spanish. And it shows you what to expect at the exam, and teaches you (parts of) sentences that are needed at the prueba escrita.

One thing you definitely need to do is download the model exam and take it, setting a timer for yourself. For the comprensión de lectura, the answers are provided and doing this ’tryout’ exam gave me some confidence that B2 was not out of my league. On YouTube you can find examples of the comprensión auditiva, with answers. It’s also useful to practice the espresión escrita, even if (like me) you don’t have anyone who can correct it for you. Practising helped me realize that 80 minutes pass by very quickly when trying to write two assignments in Spanish. Also, it’s very important to practise active Spanish (writing, speaking), not just passive (reading, listening).

For me, the big mystery was the prueba oral. I had no idea at what level my speaking skills were and wasn’t very confident. So I made sure to practice the comprension auditiva very well, as you can (to a certain extent) compensate a lower oral score with a higher auditive score (and a lower reading score with a higher writing score, and vice versa). Make sure you know how the exam is scored beforehand, the abovementioned blog gives a good explanation.

So how did it go? It turns out I passed all four pruebas independently, no compensation needed. Yes, even the prueba oral. During that prueba I chattered like crazy, paying no attention at all to grammar, masculine and feminine, singular and plural. I must have made a ton of mistakes, BUT the examiner and I were having a pretty fluent conversation and I’m guessing that’s what mainly counts for level B2. I scored 17,54 (max is 25) and you need at least 15 or you’ll need to compensate.

So hopefully this helps readers who aren’t very confident about their oral skills. My advice would be to make sure you have a fluent conversation, and don’t pause for long times thinking about the right verbal tense or whether something is masculine or feminine. If you realize you’ve just used a masculine adjective with a feminine word, I’m guessing it helps if you correct it immediately, showing that you know what the correct formula is. But don’t pause your conversation for long times thinking “uhhhh, should this be a preterito or an imperfecto? Just say something. You have 20 minutes and you can’t let a big part of those be silence.

My experience in the other three pruebas (prueba de lectura, prueba auditiva, prueba escrita) was mainly: TIME GOES SO FAST! I needed every second. I managed to write the two assignments, completely, with an introduction, arguments and a signoff, but had no time left for revision. (My score: 17.81). Same goes for the reading exam: I had time to read and answer all the questions, but in all the cases where I had marked “I think it’s C but might be A” I had no time to check and just wrote C. (My score: 20.83).

In the listening exam I knew I shouldn’t allow my thoughts to drift away while listening to the audio, and for 95% of the exam I managed to do that. They play the audio two times, and I couldn’t answer all the questions during the first play, so I needed the second round to fill in the blanks. During one of these second rounds, I did get distracted and completely missed a part of the audio. So there I had to guess some answers. Luckily, this was during a prueba where there were only three possibilities (“was it Miguel, was it Paula, or neither?”) so a 33% chance of taking the right guess. I scored 21.67, which means that this prueba was my strongest and this matches the amount of time I had dedicated to it while studying: hours and hours of Spanish podcasts while driving to work. Ted en Español. Noticias de la Mañana. Entiende tu mente. And many many more.

So, my advice to you:

  • get informed about the exam and the way it is scored. You need to know what to expect and you need to have strategies (like my “don’t read the answers while listening to the audio” and also: “write your letter on the hoja de respuestas immediately, as you won’t have time to copy your draft to the hoja de respuestas“. Practise with the model exams that you can find on the internet.
  • Immerse yourself in Spanish. Read your morning news in Spanish. Read books in Spanish (Don’t look up every word, looking up every word is the quickest way to lose all motivation.). Read magazines. Listen to podcasts. Watch Netflix series. Movies. Listen to songs. Start a Twitter account and write in Spanish. Set Spanish as the language on your laptop and mobile phone, so that you’ll see ‘marcadores’ instead of ‘bookmarks’ and ‘descargar’ instead of ‘download’ many times a day and never forget those words again. Watch television shows. Watch YouTube clips. One of my best discoveries is that watching YouTube tutorials in Spanish is perfect: while explaining something, people use a very clear Spanish and don’t speak so fast.

I wish you the best of luck!

 

 

Klara and the sun

De recensies van ‘Klara and the Sun’, van Nobelprijswinnaar Kazuo Ishiguro, zijn lovend (The Guardian , NPR). Ik vond het geen absolute klassieker die ik zou gaan herlezen, maar het is wél een knap en heel bijzonder boek.

De ik-persoon in ‘Klara and the Sun’ is een robot die, na een verblijf in een winkel waar ze steeds meer leert over de wereld en over mensen, wordt gekocht als maatje voor een puber en daar in huis gaat wonen, waar ze nog meer leert over de wereld en over mensen. Dat je het hele boek als het ware door haar ogen kijkt geeft een heel bijzonder effect. Het blikveld van Klara bestaat bijvoorbeeld uit blokken/pixels waar zij dan chocola van moet zien te maken. De beschrijvingen van gebouwen en landschappen zijn daardoor apart, heel ‘registrerend’.

En ook de mensen om Klara heen worden soort van ‘gescand’, we zien maar een beperkt deel van de personages, de buitenste schil als het ware. De karakters hebben gevoelens en geven om elkaar, maar we raken als lezer slechts aan de oppervlakte, komen niet te weten wat er echt in ze omgaat. Ze hebben -door Klara’s ogen bezien- geen agenda’s, niemand manipuleert. Heel af en toe merkt Klara op dat iemand zich in bepaalde situaties anders gedraagt dan ze tot nu toe als ‘het normale gedrag’ van die persoon had opgeslagen. Verder dan dat komt Klara niet, dit is tot hoever ze menselijk gedrag kan doorgronden.

Dit maakt dat ze een heel pure, naïeve indruk maakt en omdat we de overige karakters in het boek niet echt leren kennen, ga je als lezer het meest met haar meeleven en, hoe bijzonder, juist Klara als het meest menselijk en meest sympathiek zien van het hele stel in een verder behoorlijk dystopische en deprimerende wereld.

Er zit heel veel in dit boek. Het is een verhaal over hoop-tegen-beter-weten-in, over onschuld, over rouw en loslaten, opoffering, liefde, eenzaamheid, herinneringen. De meeste indruk maakt het einde, waarin Klara herinneringen ophaalt, mijmerend als een mens aan het eind van zijn leven, eenzaam en vol nostalgie als een mens aan het eind van zijn leven. Het is prachtig. Ik leefde zo met haar mee! Met een robot, dus. Dat vind ik briljant gedaan. Ik ben nu erg benieuwd naar ‘The Remains of the Day’, volgens velen Ishiguro’s beste boek.

 

 

De Toverlantaarn

Dit boek is niet voor iedereen, denk ik. Ikzelf heb me er goed mee vermaakt. De Toverlantaarn is een bundel verhalen, geïnspireerd door de Camera Obscura van Hildebrand (Nicolaas Beets). Suzanne Voets schreef de bundel als profielwerkstuk en won er de prijs voor het beste werkstuk van 2020 mee. Het is een boek vol alledaagse taferelen en observaties, geschreven in een Nederlands met negentiende-eeuwse elementen. Ze portretteert gewone mensen die van alle tijden zijn. Dit wordt benadrukt door zowel de settings als de taal die ze kiest: het is telkens een mix van toen en nu.

Het is heel knap gedaan en leest prettig, ook door de ironische toon. De schrijfster bekijkt licht geamuseerd de wereld om haar heen en de situaties waar zijzelf, en anderen, in belanden. Dat zijn nooit hoogdravende zaken, het zijn ditjes en datjes, prachtig gestileerd, maar ditjes en datjes. In ‘Sportschoolpraat’ -ongeveer halverwege het boek- bekroop mij wat ergernis dat het wéér nergens over ging. En prompt waren daar de heerlijke slotzinnen van het verhaal, waarin de schrijfster zelf constateert -maar dan kunstiger verwoord- dat het weer nergens over ging, en besluit: “maar enfin, er wordt toch al wel genoeg in zinnige termen over zinnige zaken gesproken, her en der, en men moet ’t leven ook maar zo eenvoudig mogelijk nemen.”

Het boek is niet voor iedereen, denk ik, omdat het een stilistisch hoogstandje is, echt een kunststukje, dat mij meer dan eens deed denken aan Het Groot Dictee Der Nederlandse Taal (dat Voets overigens laatst won!) en af en toe werd mij dat wat veel van het goede. Als in een beschrijving van een ruimte staat: “Er direct naast existeert een eikenhouten servieskast”, dan ben je mij wel even kwijt. Toch las ik met plezier verder en voor mij zat hem dat vooral in de humor van de treffende beschrijvingen van taferelen die ieder herkent. Bij het uitpakken van de kerstkado’s:

“‘Mijnheer R. Harbrinck’, las hij voor. ‘O, die is voor jou, Ronald!’, sprak mijnheer Haardhout, ondanks het feit dat elkeen dit alreeds begrepen had.”

Behalve met plezier, heb ik het boek ook met bewondering gelezen. De schrijfster geeft niet alleen blijk van veel talent, maar ook van veel kennis en levenswijsheid. Doe dat maar eens na op je twintigste. Petje af.

 

 

 

Omgeving Zoutelande en Vrouwenpolder

In april waren we een midweek in Zoutelande, ruim voor de drukte van het hoogseizoen. We liepen daar 11 km naar Westkapelle en terug, en de 6,5 km lange Damhertroute in natuurgebied Oranjezon. Die laatste is gemarkeerd, voor de eerste volgden we deze routebeschrijving, maar dan andersom, om op de terugweg te kunnen aanleggen bij een strandtent.

Zoutelande – Westkapelle – Zoutelande

De routebeschrijving andersom volgen bleek voor ons te hoog gegrepen: meteen aan het begin zijn we verkeerd gelopen en kwamen terecht op vrij saaie asfaltwegen. Gelukkig konden we vanaf Boudewijnskerke de route weer oppakken en daar werd het ook meteen mooi. De Westkapelsche Kreek is mooi en heerlijk rustig:

Daarna ben je al gauw in Westkapelle en kan de terugtocht over het strand beginnen. Dat is natuurlijk wat eentoniger, dus ik begrijp waarom de route eigenlijk andersom gaat. Maar voor ons was het prima zo, we wonen ver van de zee en die enkele keer dat we er zijn raken we er niet gauw op uitgekeken.

Damhertroute Oranjezon, bij Vrouwenpolder

Oranjezon is een toeristische trekpleister. Je betaalt een klein bedrag (ik geloof dat het 1 euro was) om het gebied in te gaan en ook het parkeren is er betaald. Ik kan me zomaar voorstellen dat je er ’s zomers op tijd bij moet zijn om er te kunnen parkeren.

In het gebied zijn meerdere gemarkeerde wandelroutes, wij volgden die met het hert:

De route voert eerst langs water, waar je schildpadjes kunt spotten.

Daarna ga je een weids gebied in waar op dat moment ook echt helemaal geen andere wandelaars waren. Wellicht is het daaraan te danken dat we ook daadwerkelijk herten hebben gespot.

Het deed voor mij wat vreemd aan dat je echt door een ingang gaat voor dit gebied, alsof je een attractiepark in gaat. Misschien is dit type landschap hier schaars en is het daarom tot attractie gebombardeerd. In elk geval zeker de moeite waard om er even rond te struinen.

 

Verscholen Dorp-route bij Nunspeet

(Door een al te drieste opruimactie heb ik helaas maar drie foto’s van deze route beschikbaar.)

Vanaf Bezoekerscentrum Nunspeet starten meerdere bewegwijzerde wandelroutes, de Verscholen Dorp-route is de langste (22 km). U ziet hierboven mijn Strava-registratie: daar linksboven ging het bij mij meteen al verkeerd, na 1 km kruisen de heen- en de terugweg elkaar en ben ik de verkeerde kant op gegaan, waardoor ik binnen 2 km alweer op het startpunt stond. Even opletten daar dus, als u deze route gaat lopen. Dat eerste stuk is overigens wel erg de moeite waard, dus geen straf om het dubbel te doen. Het is afwisselend met smalle paadjes, heuveltjes en bochtjes. Je bent er dicht bij een woonwijk, dus komt veel wandelaars en fietsers tegen. Verderop op de route wordt het een stuk stiller.

Na het oversteken van het viaduct over de A28 loop je eerst door een stuk bos, en gaat vervolgens lang rechtdoor over de weg naar Vierhouten. Dat stuk vond ik maar zo-zo, ik loop graag over smalle kronkelpaadjes. Er is wel best wat te zien op dat stuk, je passeert een camping en wat villa’s met mooie landgoederen. Bij binnenkomst in Vierhouten, een toeristisch dorp met veel horeca, zie je de zwijnen die je natuurlijk ook in levenden lijve onderweg hoopt te zien (wat mij niet is gelukt). Let op: je komt uit op een T-splitsing waar geen bordje staat. Dankzij een reactie op de website van Staatsbosbeheer, waar meerdere mensen aangaven op dit punt het spoor bijster te zijn geraakt, wist ik dat je hier naar links moet.

Na Vierhouten ga je de Boswachterij Nunspeet in en dat vond ik me toch een saai stuk route! Als je er bekend bent, kun je er ongetwijfeld prachtige tochten maken, maar ik hield me maar braaf aan de bewegwijzering en die gaat rechttoe-rechtaan over brede zandpaden. Echt geen lol aan. Ik heb mijn tempo daar maar flink opgevoerd om het snel achter de rug te hebben. Het zal anders zijn als je in gezelschap loopt te keuvelen, maar ben je alleen, dan wil je wat variatie en die zal er heus wel te vinden zijn als je de zijpaadjes induikt.

Halverwege passeer je dan de bezienswaardigheid Verscholen Dorp (volg de pijl naar rechts). Dit was in de Tweede Wereldoorlog een onderduikerskamp, waar zo’n 80 mensen zich verborgen hebben gehouden in hutten half onder de grond. Enkele hutten zijn herbouwd. Bij gebrek aan foto’s op mijn blog klik vooral even bovenstaande link aan om een indruk te krijgen.

Vervolgens gaat het weer over die lange brede paden en loop je terug richting Nunspeet. En daar vond ik de route weer erg de moeite waard. Je ziet op het Strava-kaartje dat er daar weer wat meer bochtenwerk in komt. Het lijkt wel of het saaie middenstuk puur is uitgezet met als enige doel het Verscholen Dorp, terwijl er bij de andere gedeelten moeite is gedaan een boeiende route te maken.

In de laatste kilometers passeer je een heideveld, en vanaf dit moment kom je ook weer meer wandelaars tegen (voor mijn doordeweekse tocht gold: kom je überhaupt weer wandelaars tegen). Dit laatste stuk van de route is echt erg mooi en mijn afdronk is dus: kies voor één van de kortere routes, bijvoorbeeld de Zandenbosroute (12 km), en bezoek het Verscholen Dorp een andere keer per auto of per fiets. Heb je wel zin om het te voet te doen, wijk dan op het middenstuk van de bewegwijzering af en zoek zelf een leuke route naar en van het Verscholen Dorp.

 

 

 

Half of a Yellow Sun

Nieuwsgierig naar de boeken van Chimamanda Ngozi Adichie keek ik op Goodreads welke de hoogste waardering had, want hey, het leven is kort en dan kun je maar beter met de topper beginnen. Tot mijn verrassing scoorden er minstens vijf boven de vier sterren, dus moest ik er toch maar lukraak eentje uitkiezen. Het werd Half of a Yellow Sun.

Dit boek, in 2013 verfilmd, beschrijft de levens van twee rijke zussen, hun geliefden en een inwonende dienstbode ten tijde van de Biafra-oorlog eind jaren zestig. Het schetst een beeld van de samenleving in die tijd, met de enorme klassenverschillen, de etnische spanningen en de verhouding met Groot-Brittannië, waar Nigeria in 1960 onafhankelijk van werd.

Wat Adichie wat mij betreft briljant doet is je in het leven van de personages zuigen. Zelden heeft een boek me zo in z’n greep gehad. Ook overdag, als ik pas ’s avonds verder ging lezen, waren de hoofdpersonen in mijn gedachten. En zelfs nu ik het boek uit heb blijven ze nog wel even. Dat is bijzonder knap gedaan, ik heb dat normaal nooit, ook niet bij bijv. ’t Hooge Nest, waar ik toch erg van onder de indruk was.

Eén van de recensies op Goodreads spreekt van ‘een soap opera’, en die woorden zijn ook in mij opgekomen tijdens het lezen. Ik vond dat niet storend en denk dat het zelfs mede de kracht is van het boek. Met al hun tekortkomingen zijn de hoofdpersonen diep menselijk, en dit maakt voor de lezer invoelbaar wat de gruwelijkheden van een oorlog met mensen doen.

 

Bos- en heideroute St Anthonis

Ongeveer een jaar geleden zou ik voor het eerst deelnemen aan de Halve van Sint Anthonis (‘Sint Tunnis’), maar daar kwam een pandemie tussendoor. Ook dit jaar kan de loop niet plaatsvinden. Ik heb in plaats daarvan de omgeving verkend door de Bos- en Heideroute van Staatsbosbeheer te lopen.

De route is zo’n 14 km lang en start bij de (grote) parkeerplaats van Natuurpoort de Heksenboom. Hier is ook restaurant de Heksenboom, dat in coronatijd een take-away heeft. Deze was vanochtend gesloten, ’s weekends is hij bij droog weer geopend vanaf 11:00.

Bij de Natuurpoort starten meerdere wandelroutes, allemaal gemarkeerd met gekleurde paaltjes.

Voor de Bos- en Heideroute volg je de groene paaltjes. Omdat de route deels samenvalt met andere routes zijn het in de praktijk geel-groene en rood-groene paaltjes.

De markering is overigens superdeluxe, ik ben nergens verdwaald. Weliswaar staan de paaltjes soms rechts, soms links van het pad, maar dat was hier niet verwarrend.

De eerste kilometers loop je in het bos over lekker afwisselende paden: smal en kronkelend.

Daarna gaat het over bredere, rechte paden, wat ik zelf altijd wat minder boeiend vind, maar er was genoeg te zien.

Heel af en toe gaat het zelfs eventjes over asfalt, maar dat is nooit langer dan een paar honderd meter. Je kunt onderweg Hooglanders tegenkomen:

Op den duur begon ik mezelf vragen te stellen over de naam van de route: Bos- en Heidepad. Ik had al sinds de start alleen maar bos gezien en dacht dat de heide misschien een klein veldje was geweest dat ik niet had opgemerkt. Maar op kilometer 8:

En vanaf dat moment gaat het een paar kilometer lang eerst rondom de heide, en daarna er overheen.

Dit vond ik veruit het mooiste deel van de route. Je komt ook langs de schaapskooi, altijd leuk.

Tot slot gaat het dan weer het bos in en kronkel je nog een paar kilometer tussen de bomen, om uiteindelijk weer uit te komen op het beginpunt.

Afstand: 14 km (volgens het bord, mijn Strava zegt 15,3).

Trailschoenen? Beter van niet, omdat je af en toe even over asfalt gaat. De onverharde stukken zijn ook niet dusdanig dat trailschoenen nodig zijn.

Horeca: de Heksenboom (nu alleen afhaal bij droog weer op zaterdag en zondag vanaf 11:00)

Locatie: parkeerplaats Natuurpoort de Heksenboom. Er is erg veel ruimte en je parkeert er gratis. Ik vermoed dat het niet zo denderend bereikbaar is met het OV. Wellicht kun je een OV-fiets huren op station Boxmeer, vanaf daar is het zo’n 7 km fietsen. Er gaan ongetwijfeld ook bussen naar het centrum van St Anthonis en dan zou je van daaraf lopend naar het startpunt kunnen, dat zal ongeveer 1 à 2 kilometer zijn.

 

Automate the boring stuff with Python

Tot nu toe kwamen mijn bezigheden in Python voort uit een concrete wens om iets voor elkaar te krijgen: gegevens scrapen van een website of binnenhalen via een API. Dan ga je googlen op specifiek datgene wat je wilt doen, vindt een tutorial, loopt alsnog tegen wat problemen aan, googlet op de foutmelding, vindt eerst drie in jouw geval niet werkende oplossingen en daarna een vierde die wel werkt.

Zo kom je dan met horten en stoten bij de eindstreep, en je hebt intussen een hoop geleerd. Het is, denk ik, de meest motiverende manier om iets te leren, want je hebt een concreet doel voor ogen en moet en zult het bereiken.

Momenteel volg ik een andere methode: ik werk Automate the Boring Stuff with Python (Practical Programming for Total Beginners) door. En wel hierom:

  • ik had even geen concreet doel voor ogen
  • ik wil een algemene basis leggen
  • ik wil een wat completer overzicht krijgen van wat er allemaal kan. Als je enkel uitgaat van wat je al gezien hebt, blijf je in hetzelfde kringetje denken.

Dus zodoende. Ik moet zeggen: het is een prima boek. Dat is vooral te danken aan de opzet: elk hoofdstuk begint met uitleg (met tussendoor stukjes code die je kunt kopiëren en uitvoeren, en eventueel aanpassen, om met eigen ogen te zien wat ze doen). Dan volgt er een project, waarin hij je stapsgewijs door een onderneming loodst. En vaak nog een project dat weer heel anders is. Dan een samenvatting, een stel ‘practice questions’ (antwoorden staan achterin) en tot slot ‘practice projects’ waarin je zelf moet gaan toepassen wat je hebt geleerd. Daar staan geen oplossingen voor achterin, maar wel op allerlei plekken op internet, want de halve wereld heeft inmiddels dit boek doorgewerkt.

Behandeld worden o.a: lists en dictionaries, functies, webscrapen, werken met Excel, Word- en pdf-bestanden, scheduling, e-mailen.

Natuurlijk heeft het boek z’n tekortkomingen, zo wordt er over het onderdeel ‘running programs’ en de ‘shebang line’ heel makkelijk heen gestapt, waardoor je op internet een hoop vragen vindt van mensen die niets van de uitleg begrepen. Terwijl de meeste andere onderwerpen juist heel uitgebreid en stapsgewijs worden behandeld.

Maar dat is een klein detail, voor de rest werkt het boek hartstikke fijn, is motiverend (behalve het hoofdstuk over regex, bluh) en leerzaam. En heb je er daarna nog geen genoeg van, dan is er het vervolg: Beyond The Basic Stuff With Python. Zo ver is het bij mij nog niet, na een motivatiedip t.g.v. regex (hoofdstuk 7) zit ik nu in hoofdstuk 8 en heb er weer zin in.

Bergherbos (Montferland)

Het Montferland is de moeite waard, wist ik al dankzij de Montferlandrun, die jaarlijks begin december wordt georganiseerd en vanwege z’n timing de perfecte revanchekans is voor degenen bij wie de Zevenheuvelenloop tegenviel (beide races zijn 15 km lang). Het is een mooie, relatief kleinschalige loop met veel sfeer: hij komt langs vier dorpen (’s Heerenberg, Stokkum, Beek, Zeddam) met veel publiek, en onderweg staan midwinterhoornblazers. Erg bijzonder.

Ook loopt het Pieterpad door deze omgeving: de etappe van Braamt naar Millingen is schitterend: eerst door het Bergherbos, vervolgens door Elten (pannenkoeken eten!), dan via het waterrijke Tolkamer de Waal over naar Millingen.

Vandaag wandelden we de 7 km lange ‘rode route‘ door het Bergherbos. We parkeerden bij ’t Peeske in Beek, waar een gigantische parkeerplaats is die voor driekwart vol stond: dit gebied is populair bij mountainbikers, hardlopers en wandelaars. Ook gezinnen met kinderen kunnen er goed terecht: er is een grote natuurspeelplaats van Oerrr.

Er is bovendien een Huttenbos waar hout klaar ligt om eens lekker te gaan bouwen.

Wij waren er zonder kinderen en op zoek naar rust, dus we liepen dit vertier voorbij om aan onze wandeling te beginnen. Er vertrekken meerdere gemarkeerde routes bij ’t Peeske.

Het Montferland is glooiend en dat maakt je wandeling per definitie afwisselend. De rode route gaat voornamelijk door bos en soms langs de bosrand. Hij valt gedeeltelijk samen met de kortere lichtblauwe route. Op die gedeeltes was het wat drukker.

Ook de uitkijktoren is een tamelijk druk punt. Er passeren daar veel routes, o.a. het Pieterpad.

Gelukkig waren er ook veel stukken echt lekker rustig. Ik betwijfel of dat op zondagen ook zo is, maar op deze zaterdag had je regelmatig niemand in zicht.

Teruggekomen bij het startpunt was het weer een drukte van jewelste. Restaurant ’t Peeske heeft op vrijdag, zaterdag en zondag een fantastische afhaalbar met zeer ruim assortiment: gluhwein, warme chocomel, koffie, thee, fris, tosti’s, erwtensoep, loempia’s, broodje kroket, friet. Ook kun je er voor 50 cent van het toilet gebruik maken.

Kortom: een erg mooi glooiend gebied dat dankzij alle faciliteiten (afhaalbar, speelmogelijkheden voor kinderen, ruime parkeerplaats) wel wat druk is in het weekend. Je kunt dan waarschijnlijk het beste van de gemarkeerde routes afwijken en de smalle zijpaadjes in slaan. Doordeweeks is het Bergherbos vermoedelijk een geweldig hardloop- en mountainbikeparadijs.